Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν νιώθει ικανοποίηση. Ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθούμε – τι κάνουμε ή πού πηγαίνουμε – δεν είναι ποτέ τίποτα αρκετό. Για παράδειγμα, η δουλειά μπορεί να μας προσφέρει ένα καλό εισόδημα αλλά εμείς θέλουμε περισσότερα. Το ταξίδι που κάναμε ήταν διασκεδαστικό, αλλά θέλουμε ακόμα περισσότερα. Οι φίλοι μας είναι καλοί, αλλά θέλουμε ακόμη πιο πολλούς. Πριν από είκοσι ή και δέκα χρόνια, οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν ικανοποιημένοι με τις διακοπές τους έστω και μία φορά το χρόνο. Η έξοδος σε ένα εστιατόριο ή στο σινεμά μια φορά τον μήνα ήταν υπέρ αρκετή. Αυτό όμως δεν συμβαίνει πια.
Σήμερα, νιώθουμε άσχημα αν δεν βγούμε τουλάχιστον μία φορά κάθε Σαββατοκύριακο. Νιώθουμε άσχημα αν δεν κάνουμε τουλάχιστον μια απόδραση κάθε δυο με τρεις μήνες. Νιώθουμε συνεχώς σαν να χάνουμε κάτι, σαν να μην είναι τίποτα αρκετό. Και αυτό φυσικά συμβαδίζει με την έλλειψη ικανοποίησης.
Η αλήθεια είναι ότι η προσωπική ικανοποίηση εξαρτάται από τις προσδοκίες μας. Ο καθορισμός υψηλών στόχων δεν είναι πάντοτε κακός. Στην πραγματικότητα, η επίτευξη μεγάλων στόχων μπορεί συχνά να ενισχύσει τα κίνητρά μας και να μας βοηθήσει να εργαστούμε σκληρότερα για να τους επιτύχουμε.
Αλλά μπορεί επίσης να γίνει και το αντίθετο. Το να μην μπορούμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες μας μπορεί να ρίξει ιδιαίτερα την διάθεσή μας.
Το πραγματικό πρόβλημα, ωστόσο, δεν είναι το πόσο υψηλές είναι οι προσδοκίες μας, αλλά το ποιος τις θέτει στην πρώτη θέση. Εννοώ, ποιος αποφασίζει τι σημαίνει πραγματικά να πληρώνεται κανείς καλά απο μια δουλειά; Και ποιός αποφασίζει εάν το ένα ταξίδι είναι αρκετό ή όχι; Έχουμε την τάση να κοιτάζουμε τους άλλους, να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με αυτούς και στη συνέχεια θέτουμε τις προσδοκίες μας αναλόγως.
Κρίνοντας τον εαυτό μας σύμφωνα με τις προσδοκίες που θέτει η κοινωνία, επιζητούμε συνεχώς την επιβεβαίωση. Η επιβεβαίωση φαίνεται να παίζει βασικό ρόλο σε όλη μας τη ζωή σήμερα. Όλοι θέλουμε να αισθανθούμε κάτι, να είμαστε κάποιοι, να εξελιχθούμε, να νιώσουμε ότι κάτι μας γεμίζει, αλλά απλά δεν ξέρουμε πώς.
Επειδή δεν μάθαμε ποτέ πώς να βρούμε τη θέση μας στον κόσμο. Δεν μας δόθηκαν ποτέ τα εργαλεία για να αναπτύξουμε την αυτοπεποίθησή μας. Αλλά επιτρέψτε μου να ανακουφίσω τον πόνο σας λέγοντας αυτό – είναι εντάξει. Είναι εντάξει να έχετε περισσότερες ερωτήσεις παρά απαντήσεις. Είναι εντάξει να μην έχετε όλα τα εργαλεία. Τελικά, πρέπει να ζήσουμε τη δική μας ατομική ζωή. Μια ζωή που βασίζεται στις αξίες και τα πιστεύω μας.
Και μόλις μπορέσουμε να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με το παρελθόν μας, θα μπορέσουμε να δούμε πόσο μακριά έχουμε φτάσει και μπορούμε να καθορίσουμε πού θέλουμε να κατευθυνθούμε στη συνέχεια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χρειάζεται θάρρος για να ακολουθήσετε το ταξίδι σας. Γι ‘αυτό συχνά επιλέγουμε να μην το κάνουμε. Στο τέλος της ημέρας, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι έχουμε μια επιλογή.
Είτε επιλέγουμε να ακολουθήσουμε το δικό μας ταξίδι είτε κάποιον άλλον.
Μαρία Παπουτσή
M.Sc. Ψυχολογός-Παιδοψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής
