Ως παιδιά, οι γονείς μας λέγανε να αντισταθμίσουμε μια κακή πράξη κάνοντας κάτι καλό για κάποιον. Ως ενήλικες, συχνά βοηθάμε τους φίλους μας να μετακομίσουν σε ένα νέο σπίτι και τους γονείς μας σε εξωτερικές δουλειές. Ίσως μερικές φορές το χρόνο, να αφιερώνουμε χρόνο ή χρήματα σε φιλανθρωπικές οργανώσεις . Εύλογα λοιπόν, είναι άβολο να βλέπουμε έναν φίλο (ή έναν ξένο) να υποφέρει ή να έχει κάτι ανάγκη.
Αλλά τι γίνεται με την καθαρή, αλτρουιστική γενναιοδωρία, χωρίς την προσδοκία να λάβουμε κάτι ως αντάλλαγμα; Κάποιοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αυτός ο τύπος γενναιοδωρίας και ευγένειας δεν υπάρχει. «Όταν είμαστε ευτυχείς, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης μειώνεται και είμαστε πιο ανοιχτοί στο να βοηθήσουμε τους άλλους ανθρώπους». Οι μελέτες δείχνουν ότι οι άνθρωποι που έχουν βιώσει ένα θετικό γεγονός, το τελευταίο διάστημα, είναι πιο πιθανό να βοηθήσουν κάποιον ξένο που έχει ανάγκη. Αυτό εξηγεί γιατί βοηθάμε τους ανθρώπους, ακόμη και με κόστος τον εαυτό μας.
Η γενναιοδωρία μας επιτρέπει να ξεχνάμε τις δικές μας ανάγκες, έστω και προσωρινά. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε τους γύρω μας, οι οποίοι, με τη σειρά τους, συχνά βοηθάνε τους γύρω τους.
Οι συνήθειες, οι συμπεριφορές και οι ενέργειές μας διαδίδονται μέσω ενός περίπλοκου δικτύου συνδέσεων για να επηρεάσουν τους γύρω μας. Έτσι είναι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι οι γενναιόδωροι, ή η ευγένεια μας κάνει πιο ευτυχισμένους; Αντί να το σκέφτεστε ως μια σχέση αιτίου-αποτελέσματος, θεωρήστε την ευτυχία και τη γενναιοδωρία ως συνυφασμένες οντότητες. Η δημιουργία και η έκφραση της καλοσύνης διαλύει γρήγορα τα βάσανα και τα αντικαθιστά με διαρκή πληρότητα.
